25η ΜΑΡΤΙΟΥ

ΤΙ ΒΛΕΠΩ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ

Πρωί 25ης Μαρτίου. Μπαίνω στην κουζίνα για την προετοιμασία των πρωινών. Στο εσωτερικό του παράθυρου πάνω από τις εστίες έχουν συσσωρευτεί ένα σωρό πράγματα. Τα φωτογραφίζω και σας τα απαριθμώ :
1. ρολόι για να μη μας φεύγει η ώρα,
2. σπιτικό τσίπουρο με σαφράν σε κρυστάλλινο μπουκάλι,
3. αναπτήρας για γκάζι,
4. ρεσώ με κεράκι για τις διακοπές ρεύματος,
5. ποτήρι γεμάτο οβριές και σπαράγγια για την ομελέτα,
6. μαρμάρινο γουδί,
7. λικέρ από μανιτάρια κανθαρέλες (πειραματικό),
8. αλκοολόμετρο,
9. λικέρ με σαντορινιό τσίπουρο και αρμπαρόριζα και
10. μπρούτζινο γουδί (χαβάνι).

ΗΛΘΕ Η ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΟ ΓΛΥΚΟ ΒΟΥΝΟ

Έτσι απλά ήλθε η Άνοιξη στο Πήλιο, με τα κίτρινα κρινάκια να ανθίζουν και να γεμίζουν ευωδιές τον βουνίσιο αέρα.

Μια παραβολή

ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΣ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΟΧΛΕΙΣ

Δίπλα στον Ξενώνα, στο διπλανό οικόπεδο, στα όρια του μικρού μονοπατιού που οδηγεί στην πίσω είσοδο, υπήρχε μια συκιά. Φαίνεται ότι η ρίζα της είχε εντοπίσει τα υπόγεια νερά της περιοχής και με τα χρόνια το δένδρο είχε γίνει θηρίο, με χοντρό κορμό και τα κλαδιά του σκέπασαν το μονοπάτι, αλλά και τις καμέλιες του γείτονα. Κάθε Αύγουστο, η περί ου ο λόγος συκιά, είναι γεμάτη σύκα. Έλα όμως που τα σύκα είναι άνοστα και νερουλά, πέφτουν κάτω και ξινίζουν. Αυτή η συκιά δεν ήταν μόνο άχρηστη, είχε γίνει πλέον και ενοχλητική.
Αυτό το Σάββατο με την ευκαιρία, που ο γείτονας, ο Βαγγέλης, καθάριζε το κτήμα, του ζήτησα να μειώσουμε τον όγκο του ‘θηρίου’ και να το επαναφέρουμε στις διαστάσεις ενός κανονικού δένδρου. Μια ώρα πάλευε ο Βαγγέλης και ο βοηθός του ο Στεφανής, κόβοντας με αλυσοπρίονο αρχικά τα περιφερειακά κλαδιά, και μετά τους τρεις από τους πέντε κορμούς αυτής της άχρηστης λερναίας ύδρας.
Όση ώρα τους παρακολουθούσα να κόβουν, σκεφτόμουνα ότι μερικές αρχές έχουν εφαρμογή παντού, όπως «όταν είσαι άχρηστος, δεν πρέπει να ενοχλείς».







Ο Βαγγέλης και ο βοηθός του επί το έργον.

ΚΥΡΙΑΚΗ 24/2

Μια πρωινή βόλτα στο δάσος

Πρωινό ξύπνημα στις 7:00.

Ο ήλιος μόλις έβγαινε από το Αιγαίο αποκαλύπτοντας τις Βόρειες Σποράδες και λούζοντας με το φως του τους πέτρινους τοίχους του Ξενώνα.

Ντύνομαι στα γρήγορα, παίρνω το ραβδί μου και ξεκινάω την ανάβαση στο κοντινό μας μονοπάτι, δίπλα στη ρεματιά.

Τα ανθισμένα μαρουλάκια (primoula) ξεπροβάλουν τα λευκά λουλουδάκια τους ανάμεσα στα ξερά φύλλα της καστανιάς.

Ακούω τα νερά από τα δυο ρυάκια να κατηφορίζουν προς τη θάλασσα και συνεχίζω να ανεβαίνω το λιθόστρωτο καλντερίμι.

Δυο κοτσύφια πετάγονται από τα γυμνά κλαριά της καστανιάς για να κρυφτούν λίγο πιο κάτω.

Περνάω το γεφυράκι και πιο πάνω δυο πρίμουλες έχουν απλώσει τα μωβ λουλούδια τους, ανάμεσα στις πέτρες του μονοπατιού, σημάδι ότι η Άνοιξη πλησιάζει.

Ανεβαίνω πιο ψηλά, γυρνάω προς την ανατολή, ανοίγω τα χέρια μου, ανοίγω τα αυτιά μου, ανοίγω τα μάτια μου και καλωσορίζω μέσα στο δάσος την πρώτη ημέρα των 48 μου χρόνων.

ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΤΡΙΜΗΝΟΥ 2007

Το τελευταίο τρίμηνο κάθε χρονιάς είναι σημαντικό γιατί αφενός έχουμε τις πλούσιες καρποφορίες των μανιταριών στο δάσος και αφετέρου τις γιορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.
Σας παρουσιάζω με το αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό ορισμένες από τις γλυκές αναμνήσεις του τριμήνου αυτού.

Παρουσίαση του βιβλίου του Παύλου Μεθενίτη.

Η αρχή του τριμήνου σημαδεύτηκε από τη συνεργασία μας με τις Εκδόσεις Καστανιώτη, για την παρουσίαση του βιβλίου του Παύλου Μεθενίτη ‘Αμανίτα μουσκάρια”* σε μια ομάδα δημοσιογράφων.
Περάσαμε καταπληκτικά, περπατήσαμε στο δάσος, γνωρίσαμε ενδιαφέροντες ανθρώπους, κάναμε νέους φίλους.

Βόλτα στο δάσος με τον συγγραφέα Παύλο Μεθενίτη και τη σύζυγό του Ευάννα Βενάρδου.





*Αμανίτα Μουσκάρια είναι το παραισθησιογόνο μανιτάρι που ξεκλειδώνει τις πύλες της ψυχής, επιτρέποντας στους αγγέλους και τους δαίμονες -που κρύβονται εκεί- να βγουν στο φως του συνειδητού. Ο ιερός μύκητας που μασούσαν οι αρχαίοι σαμάνοι για να μπουν στον κόσμο των πνευμάτων. Η αιτία που ξεκλήρισε μια ολόκληρη διμοιρία ανταρτών στη Μακεδονία το 1943.

Αμανίτα Μουσκάρια, όμως, είναι και η ιστορία του Ηλία, ενός σαραντάρη δημοσιογράφου που βγάζει το ψωμί του οργώνοντας την Ελλάδα με τη μοτοσικλέτα του. Ενός ανθρώπου που γράφει σε ταξιδιωτικό περιοδικό, αλλά που περισσότερο θα ήθελε να ήταν συγγραφέας...

Ένα μυθιστόρημα δρόμου για το χρέος και τα ανθρώπινα πάθη· για το καθήκον και την απόλαυση· για τις ευφορικές ουσίες, τις εθιστικές, και τα χημικά κλειδιά του υποσυνείδητου. Ένα βιβλίο για τους αντιήρωες της ζωής, που μαθαίνουν πάντοτε με σκληρό τρόπο πως λαχτάρα σημαίνει επιθυμία, αλλά και τρόμος...

Με την ευκαιρία να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στην κα Φιόνα Ανδρικοπούλου των Εκδόσεων Καστανιώτη, που πλούτισε τη βιβλιοθήκη μας με τα καταπληκτικά βιβλία τους.


Θεματικά Σαββατοκύριακα Μανιταροσυλλογής

Από τις 5 Οκτώβρη έως τις 5 Νοέμβρη, όλα τα Σαββατοκύριακα ήταν αφιερωμένα στο κυνήγι των μανιταριών.
Αυτό το διάστημα το απολαύσαμε, γιατί αφενός μυήσαμε μικρούς και μεγάλους στο πάθος μας και αφετέρου γευτήκαμε με παρέα τους φιλοξενούμενούς μας υπέροχα μανιτάρια.

Η οικογένεια του Αντώνη σε στιγμές μανιταρο…ευτυχίας (τη φωτογραφία βγάζει η Ιωάννα).

Ο Νίκος και ο Τάκης κουρασμένοι, αλλά ευτυχείς.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Πόσα ‘νεραντζάκια’ (Amanita Caesarea) χωράει το πορτμπαγκάζ του Subaru forester;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
22 νεραντζάκια και 5 καλογεράκια σε 2 τελάρα και ένα καλάθι.

Να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στην κα Μελίσσα Στοίλη, που παρουσίασε την εμπειρία ενός Σαββατοκύριακου με μανιταροκυνήγι σε ένα εξαιρετικό άρθρο στο BHMAgourmet (τεύχος 13), συνοδευόμενο από τις καταπληκτικές φωτό του Γιάννη Δρακουλίδη.


Θεματικά Σαββατοκύριακα με παρασκευάσματα.

Όταν τα μανιτάρια τελείωσαν ήλθε η εποχή να παίξουμε …… με τα μήλα, τα πορτοκάλια και τα νεράντζια. Και τι δεν φτιάξαμε, γλυκό και μαρμελάδα μήλο, γλυκό πορτοκάλι και νεράντζι φλούδα, μαρμελάδα μανταρίνι, αλλά και πετιμέζι από φιρίκι. Μεγάλη η συμμετοχή, όλων των ηλικιών.

Όλες οι γενιές επί το έργον.








Πρωτοχρονιά 2008

Την Πρωτοχρονιά ήταν μαζί μας μια μεγάλη παρέα από το Ηράκλειο της Κρήτης. Το φλουρί της βασιλόπιτας κέρδισε η κα Ελένη Καμιλάκη.



Η τυχερή με την extra bonus μαρμελάδα μήλο.

Και του χρόνου !!!

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΟΥ

Κάθε εβδομάδα γνωρίζουμε και περιποιούμαστε αρκετούς φιλοξενούμενους στον Ξενώνα ΑΜΑΝΙΤΑ στην καταπράσινη Τσαγκαράδα του Πηλίου. Την Κυριακή το βράδυ όταν όλοι έχουν φύγει τακτοποιώ τις αναμνήσεις και τις γνωριμίες της εβδομάδας. Βλέπω τις φωτογραφίες που έχω τραβήξει από εξερευνήσεις σε μονοπάτια ή από κυνήγι μανιταριών. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα κάνουν και οι φιλοξενούμενοί μας το ίδιο.
Σήμερα 19/2/2008 μετά το μεγάλο χιόνι στην Αθήνα έφτιαξα αυτό το ιστολόγιο για να αποτελέσει τόπο συνάντησης, ανταλλαγής φωτογραφιών και διατήρησης της σχέσης μας με όλους όσους επισκέφθηκαν και θα επισκεφθούν τον Ξενώνα ΑΜΑΝΙΤΑ.