Δίπλα στον Ξενώνα, στο διπλανό οικόπεδο, στα όρια του μικρού μονοπατιού που οδηγεί στην πίσω είσοδο, υπήρχε μια συκιά. Φαίνεται ότι η ρίζα της είχε εντοπίσει τα υπόγεια νερά της περιοχής και με τα χρόνια το δένδρο είχε γίνει θηρίο, με χοντρό κορμό και τα κλαδιά του σκέπασαν το μονοπάτι, αλλά και τις καμέλιες του γείτονα. Κάθε Αύγουστο, η περί ου ο λόγος συκιά, είναι γεμάτη σύκα. Έλα όμως που τα σύκα είναι άνοστα και νερουλά, πέφτουν κάτω και ξινίζουν. Αυτή η συκιά δεν ήταν μόνο άχρηστη, είχε γίνει πλέον και ενοχλητική.
Αυτό το Σάββατο με την ευκαιρία, που ο γείτονας, ο Βαγγέλης, καθάριζε το κτήμα, του ζήτησα να μειώσουμε τον όγκο του ‘θηρίου’ και να το επαναφέρουμε στις διαστάσεις ενός κανονικού δένδρου. Μια ώρα πάλευε ο Βαγγέλης και ο βοηθός του ο Στεφανής, κόβοντας με αλυσοπρίονο αρχικά τα περιφερειακά κλαδιά, και μετά τους τρεις από τους πέντε κορμούς αυτής της άχρηστης λερναίας ύδρας.
Όση ώρα τους παρακολουθούσα να κόβουν, σκεφτόμουνα ότι μερικές αρχές έχουν εφαρμογή παντού, όπως «όταν είσαι άχρη
στος, δεν πρέπει να ενοχλείς».Ο Βαγγέλης και ο βοηθός του επί το έργον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου